6 marca 1898 roku w Poznaniu uruchomiono tramwaj elektryczny.

W Poznaniu nie istniała wtedy żadna elektrownia, zdarzałysię jedynie małe, przydomowe. Przewoźnik musiał więc zbudować własną, którazapewni ciągłość kursowania tramwajów elektrycznych. Miasto przekazało na tencel parcelę przy ul. Grobla. Równocześnie z tworzeniem elektrowni, pracownicyPosener Strassenbahn (jak ówcześnie nazywało się MPK) przystąpili do montowaniasieci trakcyjnej. W umowie jaką podpisano z Magistratem w 1896 roku zaznaczono,że słupy sieci elektrycznej muszą być w estetycznym metalowym wykonaniu i podlegajązatwierdzeniu przez Miasto. Debiut tramwajów elektrycznych wywołał liczneobawy, media przestrzegały przez niebezpieczeństwem związanym z komunikacjąelektryczną: „Niewprawne oko z trudnością oceni szybkość z jaką porusza sięwagon motorowy, dlatego lepiej by było gdyby każdy raczej poczekał kilkasekund, aniżeli w przypuszczeniu, że może jeszcze przejść na drugą stronęulicy, wstępował na tory i relsy a tym samym narażał się na niebezpieczeństwopochwycenia przez wagon”. Wraz ze zelektryfikowaniem tramwaju, nastąpił jednakrozwój tras komunikacyjnych: 9 kwietnia uruchomiono trzecią linię ze StaregoRynku do podmiejskiego jeszcze wówczas Łazarza ? do dzisiejszej ulicy SamuelaEngla, a 19 maja czwartą linię ze Starego Rynku do podmiejskiej Wildy ? do narożnikaulicy Fabrycznej oraz w tym samym dniu przedłużono trzecią linię dalej ulicąGłogowską do Górczyna ? do ul. Kosynierskiej. Początkowo kursowało 25 wagonówsilnikowych. W okresie letnim dodatkowo uruchomiono 10 wagonów doczepnych,będących starym taborem konnym.

W pierwszych latach po zelektryfikowaniu tramwajówpasażerowie zaczęli jeździć wagonami Carl Weyer wyprodukowanymi w Dusseldorfie.Służyły one potem w przedsiębiorstwie jeszcze przez pół wieku.

„